This is page cv_b0338. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
338 KETLA -- KIPPA.
from the holy cauldron at sacrifices, as is indicated by such names as Vé-kell, Holy kettle; cp. Ketilby in Yorkshire. ketla, u, f. a kind of small boat, Edda (Gl.) ketlingr, m., dimin. a kitten, Fms. vii. 219. ketta, u, f. a she-cat: of a giantess, Fb. i. 526, Grett. 151 new Ed.: kettu-hryggr, m. a nickname, Bs. i. keypiliga, adv. bargain-like, businesslike, Grett. 120. KEYRA, ð, [Dan. kjöre], to whip, lash, prick on; hann keyrði þá hest sinn, Nj. 55; villt þú at ek keyra hest þinn? 91; k. hest sporum, Edda 38; k. jóa oddum, Hkv. 2. 38; ok hörðum mik höggum keyrði, Gkv. 1; látið þá keyra upp (whip up, raise) fólkit, Fms. vii. 182; hann hafði svipu í hendi ok keyrði hana, Sd. 185; hann stígr á stafinn ok keyrir sem börn eru vön at göra, Fms. iii. 176. 2. to drive, ride; keyrir siðan sem harðest til sinna manna, Karl. 241; keyra plóg, to drive a plough, Rm. 10. II. to drive; höggit ok leggit til þeirra ok keyrit þá í brott héðan, Nj. 247. 2. to fling; þá greip bæjar-maðrinn Kjartan, ok keyrði í kaf, Fms. ii. 28; bregðr honum á lopt ok keyrir hann út á Rangá, Nj. 108; keyra e-n útbyrðis, to fling overboard, Fms. vi. 16: Grímr greip upp Þórð ok keyrir niðr svá hart, at hann lamdisk allr, Eg. 192. 3. to drive, thrust, of a weapon; hann keyrði til spörðu, Ó. H. 95; hann skal taka kníf þann ok keyra í gegnum hönd þess er lagði, Gþl. 165; keyra nagla, to drive a nail, Líkn. 16; prestr keyrði hæll UNCERTAIN á bjarginu (drove a peg into the rock) ok bar á grjót, Grett. 141 A; k. sverð í höfuð e-m, Gísl. 51; fundu þeir reyði nýdauða, keyrðu í festar (forced ropes through it) ok sigldu með, Glúm. 391; eða ek keyri öxina í höfuð þér ok klýf þik í herðar niðr, Nj. 185; Jórunn tók sokkana ok keyrði um höfuð henni, J. struck her about the head, Ld. 36. III. impers. it drives one, i.e. one is driven, tossed by the wind, waves; lýstr vindinum í holit verplanna, ok keyrir (þá) út at virkinu, Fms. xi. 34; veðr stóð at landi, keyrir þar at skipit (acc.), Finnb. 242; keyrir skipit vestr fyrir Skálmarnes, Ld. 142; fundu þeir eigi fyrr en þá keyrði á land upp, Nj. 267: the phrase, e-ð keyrir úr hófi, it exceeds all measure, Fb. i. 417; veðrit keyrði úr hófi, it blew a violent gale: part., hreggi keyrðr, storm-beaten, Jd. 32; þjósti keyrðr, driven by anger, Glúm. (in a verse). keyri, n. a whip, Sturl. iii. 105; keyris-högg, 117; keyris-vöndr, a 'whip-wand,' Grág. ii. 295. keyrsla, u, f. driving, D. N. keyta, u, f. foul water ( = veisa), Konr. 39: mod. stinking urine. KIÐ, n., gen. kiðja, Þorf. Karl. l.c.; but better kiði, dat. kiðum, Grág. i. 503; [Engl. and Swed. kid] :-- a kid, Fms. vi. 260, Barl. 53, Mork. 227; geitr með kiðum, Grág. i. 503; kið eðr kálf, Fms. i. 53; kiðja-mjólk, kid's milk, Þorf. Karl. 376; þar lágu kið tvau bundin, Gullþ. 63: in local names, Kið-ey, Kiða-fell, etc., Landn. kiðlingr, m. a kidling, young kid, Mork. 227, Pr. 472, 477, Stj.: a nickname, Sturl. iii. 209. kiðlings-munnr, m. a nickname, Fms. kið-skínn, n. a kid-skin, Stj. 165, Rétt. 2. 10. Kikini, a, m. a nickname (cp. Engl. Kitchin), in Kikina-skáld, the poet of K., Fms. vi. KIKNA, að. [cp. keikr], to sink at the knees through a heavy burden; kikna í knésbótum, Fbr. 159, v.l. (but lyknar, Fb. l.c.); rekr klærnar framan í fangit svá at Ormr kiknar við, Fb. i. 530; ok er hann bar af sér lagit kiknaði hann við, Grett. 3 new Ed.; lá við at hann mundi kikna, Fms. iii. 187. kikr, m. a nickname, Fms. ix. 326. kili, a, m. [cp. Dan. kjelen], only in the compd ein-kili, q.v. kilja, að, to fondle (?); kiljar kván ok elja, Edda ii. 491 (in a verse). kilpr, m. a handle of a vessel ( = hadda); mösurbolli ok yfir gylltr kilpr, Fagrsk. 115; ok yfir kilpr gyldr af silfri, Mork. 19: in mod. usage kilpr is a loop of whalebone fastening the handle to the bucket. KILTING, f. [Scot. kilt], a skirl; hann hafði Inga konung í kilting sér, Fms. vii. 208 (í kiltingu sér, Mork. 208), xi. 346; Þórólfr bar hann í kiltingu sinni til skógar, vi. 325; steypði hann silfrinu í kilting sína, Ó. H. 135; í kjöltungu sér, Fb. iii. 365; see kjalta. kimbi, a, m. a nickname, Eb. kimbill, m. [kumbl], a little trunk, a bundle ( = auka-pinkill); kimbill næfra, N. G. L. i. 101. kimla-bönd, n., prop. trusses, a metrical term, in which a foot is added (trussed) to the end of each line, Edda 135, 136; brands hnigþili randa stranda, where 'stranda' is the additional foot (kimbill). kimbla, að, to truss up; at k. yðrum vandræðum á mínar áhyggjur, to make your troubles into a truss with my cares, Fms. viii. 20, v.l. KIND, f., pl. kindir, mod. kindr; [A. S. cind, gecynd; Engl. kind; cp. Lat. gent-em (gens)] :-- kind, kin, kith, of men and beasts; helgar kindir, 'holy-kind' = the gods, Vsp. 1, opp. to mann-kind, mankind; ok ólusk þaðan af mannkindir, Edda 6; bæði karl-kindar ok kvenn-kindar, both of male kind and female kind, 79; mellu kind, the giantess kind, Nj. (in a verse); Hrímnis kind, giant kind, Hdl.; Fenris kind, the kith of F. = the wolves; Ellu kind, the kith of Ella = the English; Gamla kind, Fjölnis kind, the kindred of G. (Fjölni); Jamta kindir, the Jamt people; Bjarmskar kindir, the Perms; Syslu kind, the Osel people, Vsp. 32, Ó. H. (in a verse), Fagrsk. (in a verse), Hallfred, Hkr. i. (in a verse), Ýt.; Svía kind, the Swedish people, id.: mann-kind. q.v.; firða kind, virða, ljóna, skatna, seggja, gumna, ýta kind or kindir, the kind (sons) of men = mankind, Sól. 1, Rekst. 4, Vsp. 14, Likn. 3;, Lex. Poët, passim; þær kindir, those people, Gkv. 2. 31; hver kind, what kind of people? = who? Kormak; þvi fólki er svá háttað at þat er miklu stærra ok sterkara en nokkur kind önnur, than any other creature, Fas. ii. 234; hverjar kindir ætar eru, what kind (of beasts) may be eaten? K. Þ. K. 130; lifði engi kvik kind eptir (no 'quick kind,' living creatures, lived after), útan ein öldrud kona ok kapall, D. I. i. 246; allar konur sem annars kyns ok kindar eru en hann, Stj. 207; allir ok sérhverir klerkar, hverrar stéttar, vígslu eða tignar sem hverr er, N. G. L. iii. 280: a child, Germ. kind, leysa kind frá konum, of a midwife. Sdm. 9. II. in mod. usage, sheep, plur. kindur, ellipt. from sauð-kind, 'sheep-kind;' sér eignar smalamaðr fé, þó enga eigi hann kindina, the shepherd calls the sheep his own, though he owns no sheep thereof, a saying; kindrnar hlupu allar saman í einn hnapp, ... kindrnar liðu hægt og hægt og smábítandi undan piltinum, ... nú verð eg að fara og hóa kindunum dálítið lengra fram eptir, Piltr og Stúlka 9-13; þessa kind veit eg ekki hver á, 19; æ! hvaða smali er það skrattinn sá arna, að þekkja ekki kindrnar hans fóður síns! 20, 21 :-- hence, kind-lauss, sheepless, 15; kinda-hópr, a flock of sheep, etc. 2. þorsk-kind, a cod-fish; ó-kind, a nasty thing, monster; kindin þín, thou wretch! þú verðr hýdd, kindin þín! ef þú kemr of snemma heim í kveld, Piltr og Stúlka 9. KINGA, u, f., also spelt qinga, [kengr; Shetl. keengs, a pewter brooch] :-- a brooch worn on the breast by ladies, so called from the clasp (kengr) by which it was fastened; kinga var á bringu, Rm. 26; kross skal dóttir hafa eða kingu, hvárt sem hón vill, eða brjóst-búnað inn bezta, ef eigi er ór gulli görr, N. G. L. i. 211 (Js. 78); þar fannsk k. ok seiðstaðr mikill, Ld. 328. As foreign coins, or copies of them, were used as brooches (Worsaae, Nos. 398-409), GREEK (Luke xv. 8), drachma of the Vulgate is rendered in an old version of the 12th century by kinga, ef kona nequer á tio qingor, ... fagnið ér með mér, þvíat ek fann kingo mína; leita kingo, ... en líkneski es merkð á kingo, ... kinga fanzk es umb var snúit, Greg. Frump. 82, 83. kingála, u, f. the name of a mare, Grett. kingi, n., snjó-kingi, a heavy fall of snow. kingja, d, to swallow; k. e-u niðr, hann getr ekki kingt: to fall thick, of snow; það kingir niðr snjó. kings, in the phrase, koma til kings, to come to kicks (?), Skíða R. 155. kingsa, ð, = kinka. kinka, að, to nod archly with the head; kinka kollinum: cf. kengr. KINN, f., gen. kinnar; pl. kinnr, old kiðr, Lb. 18, Ísl. ii. 481, 686 C. 2: [Ulf. kinnus = GREEK; A. S. cin; Engl. chin; O. H. G. kinni; Dan. kind, etc.; Gr. GREEK; Lat. gena] :-- the cheek; hleypti hann annarri brúninni ofan á kinnina, Eg. 305, 564; kómu rauðir flekkir í kinnr honum, Nj. 68; roði í kinnunum, 30; kenna við höku, kinnr eða kverkr, Edda 109; vátar kiðr af gráti, Lb. l.c.; báðar kiðr, Ísl. ii. l.c.; ljós beggja kinna, poët. the 'cheek-beam' = eyes, Kormak. COMPDS: kinnar-bein, n. pl. = kinnbein, Hkr. iii. 36:, Sd. 147, Bjarn. 36, Skíða R. 9. kinnar-kjálki, a, m. the jaw-bone, 623. 31, Stj. 77, Sturl. ii. 95, iii. 186, Rd. 299. kinna-sár, n. a cheek wound, Landn. 54. kinn-bein, n. pl. cheek-bones. Bárð. 176, Fms. iii. 186. kinn-björg, f. the cheek-piece, of a helmet, Sturl. ii. 220, Grett. 118, Karl. 286. kinn-filla, u, f. the 'cheek-flesh,' cheeks, Fas. i. 88, Gullþ. 27. kinn-fiskr, m. 'cheek-fish,' the cheek-muscles. COMPDS: kinnfiska-mikill, adj. with full cheeks. kinnfiska-soginn, part. with sunken, thin, haggard checks. kinn-grár, adj. gray-cheeked, Skálda 193 (in a verse). kinn-hestr, m. a 'cheek-horse,' box on the ear, 623. 56, Ld. 134, Nj. 75, 116, Finnb. 322, Fms. vii. 157, Pr. 445. kinn-höggva, hjó, to hew or hack the cheek, Landn. 54, v.l. kinn-kjálki, a, m. the jaw-bone. Lex. Poët. kinn-leðr, n. the leather cheek-piece of a bridle, Grett. 129. kinn-rifa, u, f. 'cheek-crevice,' a nickname, Fb. iii. kinn-roði, a, m. 'cheek-blushing,' blush of shame, 655 xx. 3, Hom. 53, Anecd. 6, Stj. 325, Bs. i. 856, Mar., passim; göra e-m kinnroða, to put one to shame, Stj. 423. kinn-skjóni, a, m. a horse with a piebald head, Sturl. i. 40, v.l. kinn-skjóttr, adj. with piebald head, of a horse, Gullþ. 13. kinn-skot, n. a kicking in the face, Fas. iii. 502. kinn-skógr, m. the 'cheek-shaw,' poët. = the beard, Hým. 10. Kinn-skær, m. = kinnskjóni, Gullþ. kinnungr, m. the bow of a ship, Fms. viii. 139, x. 78. kinn-vangi, a, m. the cheek, Eg. 386, Fms. x. 78, v.l. KIPPA, t and ð, [Scot. to kip, see Jamies.] :-- with dat. to pull or snatch; hann kipði honum upp at pallinum, Ó. H. 95; þá tók konungr í hár sveininum ok kipði, 63; k. bryggjum af landi. to pull in the gangways before weighing anchor, Fms. x. 286; kippa af (kippa út) þeirri bryggjunni, er þar var í meðal skipanna, i. 158; kippa ofan seglinu, to pull the sail down, Bs. i. 422; k. skóm á fætr sér, to slip on shoes, Nj. 28; Egill kipli at sér