This is page cv_b0543. Please don't edit above this dashed line. Thank you!
-----------------------------------------------------------------------------
ánni, Sturl. iii. 23; skapa skeið (or skopa skeið, Fas. ii. 283, Gísl. 69, FS. 51), to take a run, Fas. ii. 553, Al. 169, Edda 31; renna skeið at kastala vegginum, Sturl. ii. 144, Fær. 110; göra skeið at vegginum, Eb. 310; hann görði skeið at dyrunum, Sturl. i. 143; hlaupa á skeið, to take a run, Njarð. 370; taka skeið, Orkn. 416; reyna skeið, Fms. vii. 170. II. a course, of space; var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli, ... til skeiðs enda ... á mitt skeiðit, Edda 31; er þeir kómu á skeið þat er síðan er kallað Dúfuness-skeið, ... á miðju skeiði, Landn. 194; skamt skeið, a short way, Fms. viii. 34; fór hann nökkuð skeið með Rafni, Bs. i. 766: langt skeið, Edda 54: = Lat. stadium, Stj., Rb., Eluc. 2. of a space of time; þat var eitt skeið, it was one space of time that ..., Fas. ii. 408; Njáll þagnaði nokkut skeið, a while, Nj. 65; um skeið, for a while, Fms. vii. 339; hann hafði niðri aðra hendina á jörðu, ok bregðr henni annat skeið (every now and then) at nösum sér, Fær. 170; hann lagði sverðit um kné sér ok dró annat skeið til hálfs, Eg. 304: of the time of day, um sólar upprásar-skeið, dagmála-skeið, lýsingar-skeið, miðmunda-skeið, nón-skeið, náttmála-skeið, sólarfalls-skeið, dagsetrs-skeið, miðnættis-skeið, passim; see dagmál, nón, miðmundi, etc.: of the seasons, miðsumars-skeið, vetrnátta-skeið, Leiðar-skeið, see miðsumar, etc.: of life, vera á æsku skeiði, in the prime of life; á léttasta skeiði aldrs, id., Eg. 536. III. in local names, Skeið, Skeiðar-á, Landn. Skeiða-menn, m. pl. the men of S., Sturl.
skeiða, að, [skeiðir], to sheath a sword, knife, Fas. i. 460. II. [skeið, n.], to gallop, passim.
skeið-brímir, m. the name of a mythical steed, Edda.
skeið-gata, u, f. a broad causeway (to ride on), Ísl. ii. 339.
skeið-hestr, m. a race-horse, also of a horse that ambles (skeið II).
skeiðir, f. pl. [Engl. sheath; Dan. skæde; Germ. scheide] :-- a sheath; ná knífi ór skeiðum, Bs. i. 385; taka kníf ór skeiðum, 229, Háv. 49 new Ed.; mér sýnisk sem réttindin skríði nú í skeiðir, Róm. 116.
skeið-kollr, m. a nickname, Sturl.
skeið-reitt, n. part. a broad way for riding; þá var allt s., Sturl. iii. 23.
skeifa, u, f. [skeifr], a horse-shoe, Þiðr. 105; hálf-s., a broken horse-shoe; skafla-s., a sharp-shoe: metaph., það er skeifu-mynd á e-u, it is in the shape of a s., it is crooked, askew, goes wrong, Sturl. ii. 93 (in a verse); mod., það er skeifu-lag á því: as a nickname, Sturl. ii. 120: skeifa is rare in old writers, but is the common word in mod. Icel. use; the ancients said skór, a shoe.
skeif-höggr, adj. cutting askew, using a hammer or axe awkwardly.
skeif-ligr, adj. askew, awry, wrong, D.N. iii. 153: skeif-liga, adv., Karl. 478.
SKEIFR, adj. [Engl. skew; Germ. schief; Dan. skjæv] :-- askew, oblique; ör Jonate fló aldri vint né skeift, Stj. 495; koma skeift við, to go crookedly, Bret. 174: of the feet, skeifum fæti, Fms. vi. (in a verse); inn-skeifr = Lat. varus; út-s. = Lat. valgus: skeifr, a nickname, Orkn.; Fjöru-skeifr, a nickname, Fms.
SKEIKA, að, [Dan. skeje; Swed. skeka], to go askew, swerve, deviate; hann stýrði svá at landi at aldri skeikaði, Bs. i. 326; þar skeikaði mjök stjórnin, 726: the phrase, láta skeika at sköpuðu (see skapa), Fms. ii. 112, Eg. 90, Ó.H. 146, Gg. 4: with prep., skeika af, to swerve from; af trúnni svá aldri skeiki, a hymn.
SKEINA, d, [provinc. Swed. skeina = to cut with a scythe], to scratch, wound slightly; hefir þú skeint þik? Ó.H. 72; ef maðr höggr til manns ok skeinir klæði hans, N.G.L. i. 164; nú hyggr hann at, hvar hann væri skeindr, Rd. 240. 2. reflex. to get a scratch, a slight wound, Grág. ii. 65, Korm. 62, Fms. ii. 82, Sturl. i. 148, Ísl. ii. 258, Fas. ii. 407; skeindusk iðrin, Bs. i. 330.
skeina, u, f. a scratch, slight wound; kalla ek þetta skeinu en ekki sár, Nj. 205, Háv. 50, Fms. ix. 497, Róm. 239; var skeinan saman hlaupin, Grett. 152. COMPDS: skeinu-hættr, adj.; vera s., to be one who gives good scratches, dangerous, Fb. i. 352, 566, 571, Vígl. 29. skeinu-samr, adj. id., Eg. 293, Finnb. 352. skeini-samt, n. adj.: verðr honum þá skeinisamt, he was then much exposed to being wounded, Eb. 190; varð þeim þat s., 214.
skeina, d, [skeini, skán, skæni], to wipe, tergere foramen.
skeini, n. [skæni, skán], folium tergendi.
skeitan, f. vanity(?), Hom. (St.)
skekill (better skekkill with kk), m. dimin., [skiki: akin to Engl. shank] :-- the shanks or legs of an animal's skin when stretched out, hence út-skekill, an outskirt, of a land or field, tún-skekill, land-skekill, q.v. II. as a nickname, Sturl.: the mythol. name of a sea-king, Edda.
skekkja, t, [skakkr], to set askew, displace.
skekkja, u, f. obliquity.
SKEL, gen. skeljar, pl. skeljar, [Ulf. skalja = GREEK, Luke v. 19; A.S. sceala; Engl. shell; cp. Germ. schale] :-- a shell, of flat or spoon-formed shells, as opp. to kúfungr (of whorled shells); báru-skel, gymbr-skel, kú-skel, öðu-skel (aða), kráku-skel; skurn eðr skel, Stj. 88, Mag.; Skelja-karl, id., Skíða R.: kné-skel, the knee-pan. COMPOS: skelja-brot, n. = skelja-moli. skelja-hrúga, u, f. a mound of shells, Mag. skelja-moli, a, m. a sherd, broken shell, Sturl. i. 119.
skel-eggliga, adv. briskly, in a sweep, Fms. xi. 128.
skel-eggr, adj., cp. mod. skel-þunnr; the form skeligr (skjalligr) in some Editions and paper transcripts is merely a false reading, for the vellums, even such later ones as the Fb., spell '-eggr;' the derivation in Lex. Poët. s.v. is therefore erroneous :-- shell-edged, thin-edged, keen, hence metaph. dauntless; ef þú hefir viljann skeleggjan, Al. 4; skeleggjum hugum (Cod. scelegiom), 677. 5; oss er úsigrinn víss, nema vér sém skeleggir sjálfir ráða-menninir, Ó.H. 214; snarpir ok skeleggir, id., as also Fb. ii. 350, l.c.; vóru formenn skeleggir (skeligir Ed.) um allt, Sturl. iii. 217; þeir vóru allir skeleg(g)ir í því at skilja eigi við hann, i. 41; þeir svara fá um, ok vóru í engu skeleggir (skéligir Ed., skjalligir C.), iii. 315; ef menn eru skeleggir til móts, Fb. i. 140; jafn-skeleggr til orrostu, Al. 183; skulu vér nú ok skeleggir á vera héðan í frá, Fb. ii. 552.
SKELFA, ð, a causal to skjálfa, q.v. :-- to make to shake, give one a shaking; skeifa lind, Rm. 34; s. aska, 39; hann rétti gullrekit spjót at Armóði ok skelfði við, Orkn. 328; Bengeirr skelfði sverðit, Fms. viii. 317; skelfðan græði, the troubled waters, Fms. vi. (in a verse); hann fær eigi steinvegginn sundr skelfdan, Sks. 410; þat er skelfi þína hamingju, Fms. x. 223. II. to make tremble, frighten; eigi skal einn þeirra skeifa mik, Fas. i. 73; lát þik þat ekki s., Al. 5; okkr skelfa eigi brögð þeirra, 655 xiii. B. 1; s. e-n af e-u, to deter, Al. 15: skelfdr, frightened, Bs. i. 786; ó-skelfdr, dauntless.
skelfi-ligr, adj. (-liga, adv.), terrible.
skelfing, f. 'shaking,' terror, Th. 25, freq. in mod. usage: as adv. = awfully, skelfing er að tarna fallegt, awfully fine!
skelfir, m. a shaker, Lex. Poët.: a pr. name of a mythical king, Edda.
skel-fiskr, m. a shell-fish, Edda (Gl.), Stj. 88.
skelfr, adj. trembling, Al. 76, Fas. ii. 192; ó-skelfr, undaunted, Fb. ii. 8, 351: compar., at ek skula tala lægra eðr skelfra, with a lower or more faltering voice, 296.
skelgjask, d, dep. [skjálgr], to come askew; augu skelgjask, the eyes squint, Anecd. 6,
skeliga, adv. = skeleggliga, Sturl. iii. 147, Hkr. iii. 383.
skeljungr, m. a kind of whale, a sword-fish(?), Edda (Gl.), Sks. 132.
skelkaðr, part. frightened.
skelking, f. mockery, Arna-Magn. 234 (vellum).
skelkinn, adj. mocking, Lex. Poët.
SKELKJA, ð, [skálkr], to mock; s. at e-m, Stj. 363, Al. 153, Fas. iii. 37 (in a verse); s. at Guði, Stj. 363; þeir gengu fyrir krossinn ok skelktu at líkneskinu, Bs. i. 147; þá mun hann ei ok ei (aye and aye) s. at oss, Karl. 374: reflex., Guð lætr eigi skelkjask, Hom. 144 (Gal. vi. 7). II. [skelkr], to frighten, Fms. vi. (in a verse), but rare.
skelkni, f. mockery, [Shetl. skeelkin], Hom. (St.)
skelkr, m. [mid. H.G. schellech; Engl. skulk], fear; only in the phrase, e-m skýtr skelk í bringu, one is taken by fear, loses heart, is frightened, Fb. i. 418, Ld. 78, Fms. viii. 43, 350, Ó.H. 108, 121, Eg. 49, with a mocking notion, see skalkr, q.v.; or e-m slær skelk í bringu, Stj. 372.
skel-kussi, a, m. 'shell-bullock,' a kind of shell = kúskel.
SKELLA, d, causal of skjalla (q.v.), to make to slam, clash; skelldu skip mitt er ek skorðat hafðak, knocked my ship, Hbl., Sturl. i. 177; hann skelldi þeim saman, beat them together, Landn. 84; s. sverði í skeiðin, Eg. 304; s. aptr hurðu, to slam the door, Fb. i. 258, Fms. viii. 341: to smack, s. á lærin, to smack the thigh with the palm; skella lófum, to clap with the hands, Merl.; s. hrömmum yfir, to clutch, Ld. 52; spor svá stór sem keralds botni væri niðr skellt, footprints as great as if the bottom of a cask had been thrown down, Grett. 111. 2. with prepp., skella af, to strike clean off; hann skellir af honum höndina, Al. 40; s. fót undan, Am. 48; skálmin hljóp inn í bergit svá at skellisk við heptið, Fas. i. 56: skella upp, or s. upp yfir sik (skelli-hlátr), to burst out into roaring laughter, Dropl. 31, Sturl. ii. 136, Fms. iii. 113; hón skelldi upp yfir sik ok hló, Grett. 148: skella á e-n (Dan. skælde paa een), to scold one; var þá skellt á Þorstein, at honum hefði ílla tekizk, Orkn. 264; þeir er opt á mik skella, Bs. i. 667 (in a verse): rass-skella, to flog behind, punish children.
skella, u, f. a rattle for scaring horses; skaka skellu, Grág. i. 441.
skelli-brögð, n. pl. merry pranks, Fb. iii. 241 (in a verse).
skelli-hlátr, m. roaring laughter, Fas. iii. 572.
skelli-hurð, f. a door that slams of itself, Háv. 39.
skellr, m., pl. skellir, a loud splash; er hann heyrði skellina, the splash of one diving, Fær. 172: a smiting, beating, sá hlaut skellinn er skyldi, Nj. 141; hón skell um hlaut fyrir skillinga, Þkv. 32: rass-s., a flogging behind.
skelmir, m. [Dan. skjelm = Germ. schelm], a rogue, devil; drepa skelmi þann, Boll. 352; skelmirinn, of the devil, Th. 76, Fb. i. 417, Bs. ii. 81; hann spratt upp ok spurði hvat skelmi þat væri, Grett. 66 new Ed.; hvat vill skelmir þinn! Fs. 52; þinn skelmir! 166; skelmir sá, Bjarn. 32. COMPDS: skelmis-drep, n. a plague, murrain, Stj. 326, 344. skelmis-skapr, m. devilry, Gísl. 31.
skelpa, u, f. [skálpr], a wry face; in the phrase, göra skelpur, to make a wry mouth, in crying, Fb. i. 566.