This is page cv_b0560. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
560 SKULDAHJON -- SKURÐGOÐ.
u, f. a calling in debts, Eg. 202, Njarð. 366. skulda-hjón. (-hjún), n. a household, family, Grág. i. 142, ii. 42, Jb. 52. skuldar-kona, u, f. a woman in bondage for debt (skuld l. 2); ef s. leggsk með þræli, þá á ármaðr ekki á henni fyrr en hón hefir goldit hina skuld, N.G.L. i. 36. skulda-lið, n. = skuldahjón, Ld. 158, Eb. 6, 8, Fms. i. 107, xi. 406, Hrafn. 30, Orkn. 184. skulda-lúkning, f. payment of debts, skulda-lykting, f. id., Jb. 351 B, H.E. i. 520. skuldar-maðr, m., q.v. skulda-mót, n. = skulda-þing, Grág. i. 396, K.Þ.K. 70. skulda-nautr, m. = skuldu-nautr, a 'debt-mate,' debtor, Js. 84. skulda-skipan, f. a discharge of debts, Gþl. 254. skulda-staðr, m. an investment, deposit of money; gefa fé eðr aðra hluti á skuldarstöðum, Grág. i. 406; játa, taka skuldarstað, Ld. 212, Gþl. 511, Dipl, i. 11, Lv. 46, Fær. 233. skuldar-tollr, m. a due, tithe, Anecd. 48. skulda-þing, n. = skuldamót, Grág. i. 108. skuldari, a, m. a debtor, Hom. 5. skuldar-maðr, m. a person in bondage for debt, Lat. obaeratus; á þingi skal skuldarmann taka ... nú ef maðr selr skuldarmann mansali, ... nú skal hann neyta skuldarmann sinn sem þræl sinn, etc., N.G.L. i. 36 (ch. 71); um innihafnir skuldarmanna, Grág. i. 73; Þorsteinn skuldarmaðr, Lv. 86. 2. a creditor, Stj. 613, N.G.L. i. 63, Gþl. 254. skuld-binda, batt, to engage: part. duty-bound, obliged, Al. 151. skuld-binding, f. an obligation. skuld-fastr, adj. 'debt-fast,' seized for debt, Lat. obaeratus, Grág. i. 233. skuld-festa, t, to seize a person for debt, take him as a 'skuldarmaðr,' Grág. i. 233, 362. skuld-festr, f. the act of seizing a person for debt, Grág. i. 363; segja til skuldfesti á alþingi, 73. skuld-gengr, adj. of money, current, lawful as tender, D.N. ii. 411. skuldingi, a, m. the nearest of kin on whom the duty of alimentation devolves; þá á til síns skuldingja hverr at hverfa, Grág. i. 250. skuld-lauss, adj. 'debtless,' free from debt, N.G.L. i. 32: of property, unincumbered, Grág. i. 444; fé skuldlaust, Gullþ. 8: metaph., e-m er e-t skuldlaust, 'tis no business of one's, uncalled for, Nj. 185. skuld-leikr (-leiki), m. relationship, prop. duty, obligation devolving from kinship, Grág. i. 153, 247, 343, Ld. 40. skuld-seigr, adj. 'debt-tough,' reluctant to pay, Sturl. i. 223. skuld-skeyta, t, to transfer a debt to another; nú heimtir maðr skuld at manni ... ef hann skuldskeytir hánum við annan mann, þá hefir hann lokit þeirri skuld, N.G.L. i. 29: mod. with acc., s. e-n við e-n, or hann skuldskeytti okkr (acc.) saman. skuld-skeyting, f. the transfer of a debt, Gþl. 511. skuldugr, adj. [Germ. schuldig], in debt, owing; s. e-m e-t (or um e-t), Dipl. iv. 7. skuldu-nautr, m., prop. a customer, used of a creditor, N.G.L. i. 51: of a debtor, Grág. ii. 216, Mar. 1202: eccl. in the Lord's Prayer, fyrir-gef oss vorar skuldir, svo sem vér og fyrir-gefum vorum skuldunautum. skuldu-neyti, n. the relation of debtor and creditor, Lv. 103 (the passage is somewhat corrupt). skuld-varr, adj., in ú-skuldvarr, Njarð. 366. SKULU, a verb whose present is in a preterite form, see Gramm. p. xxiii; pres. skal, skalt (skaltú), skal, pl. skulum, skulut, skulu; pret. skyldi and skyldu; subj. pres. skyli, skuli; pret. skyldi and skyldu; pres. infin, skulu; pret. infin. skyldu; skyli as a kind of imperat., Hm. i, 14, 32, 41, 53-55, Og. 22. In the oldest vellums o is used throughout instead of u, skolu, skolom, skolot, skolo: with the pers. pron. suffixed, skal'k = skal ek, skola'g, skyla'g, skylda'g: with neg. suff. skal'k-at, I shall not; skal'k-a, Fms. vi. 417 (in a verse); skal-at, he shall not; skal-a, Hm. 29, 34, 37; skal-at, Ó.H. (in a verse); þú skalt-at, Kormak; skal-at-tu, Hm. 130, Sdm. 29, Skv. 1. 22, Plac. 37 (skala-þu); skulu-t, Sighvat; skyli-t, Hm. 6, 39; skyldo-at, Am. 2, 3, see Bugge (foot-note), and -at, p. 2. In mod. usage and in less correct paper transcripts of vellums or Editions the pret. infin. skulu, skyldu are replaced by the subj. skuli, skyldi; in such cases the infin. is to be restored, as, hann kvaðsk skuli, skyldi koma = skulu, skyldu koma; see munu: [Ulf. skulan = GREEK and GREEK, but not freq.; A.S. sculon; Engl. shall, should; O.H.G. skolan; Germ. sollen, with elided k; Dutch zullen; Dan. skulle; Swed. skola.] B. Shall, must, denoting fate, law, bidding, need, necessity, duty, obligation, and the like, therefore the use is more positive than that of shall in Engl.; of weird or fate, skyldi, Ýt. 1, 3, 5, 7-9, 11-13, 16; deyja skal hverr um sinn, því ek land um sté'k at ek lifa skylda'k, Gh. 12: in the saying, ungr má en gamall skal, young may, old must (viz. die): of law, menn skyldi eigi hafa höfuð-skip í hafi, en ef hefði, þá skyldi þeir af taka höfuð, ... baugr tvíeyringr skyldi liggja í hverju höfuð-hofi á stalla, þann baug skyldi hverr goði hafa á hendi sér til lögþinga allra þeirra er hann skyldi sjáltr heyja, ... Hverr sá maðr skyldi áðr eið vinna, nefni ek í þat vætti, skyldi hann segja, hjálpi mér svá Freyr ... sem ek man (not skal, which however here might be used),... skyldu vera þrjú þing í fjórðungi, ... þeir skyldu nefna dóma ... hverr maðr skyldi gefa toll til hofs, Landn. (Hb.) 258, 259; and in the commandments, þú skalt ekki stela, elska skaltú Dróttinn Guð þinn, N.T.: of an oath, til þess legg ek hönd á helga bók, ok þat játtar ek Guði, at ek skal svá ráða, H.E. i. 561: of bidding, ganga skal, skala gestr vera, Hm.; gáttir allar um skoðask skyli, 1; þagalt ok hugalt skyli þjóðans barn ok vígdjarft vera, glaðr ok reifr skyli gumna hverr, 14; vin sínum skal maðr vinr vera, 41; geði skaltú við þann blanda, 43: of a promise, skal ek auka mikit þína sæmd, ef..., Nj. 102: mixed references, nú skulu vér enn við leita, let us try, Ísl. ii. 367; þá er ganga skyldi undir jarðar-men ... skyldi endar torfunnar vera fastir, sá maðr er skírsluna skyldi flytja, skyldi ganga þar undir, Ld. 58; prestar skulu eigi fara með sundr-görðir, K.Þ.K.; hann skal fara til þings, ... hann skal rétta vættið, Grág. i. 115; nú skal þat göra, Eg. 458; hann strengði heit, at hann skyldi þess manns bani verða, Hrafn. 5; nú skalt þú deyja, Nj. 64; þá skaltú trúa, Fms. ii. 268; mæla, at eigi skyli eiga við Héðin, Nj. 32; skyldi Unnr sitja í festum, ... skyldi boð vera eptir mitt sumar, 4; skaltú þiggja af mér, Fms. ii. 246; þá skaltú vera frjáls, 268, etc. 2. special usage, denoting purpose, doubt, etc., often rendered in Engl. by will; skaltú veita mér bæn þá er ek man biðja þik, wilt thou grant the request I am about to ask thee? 26; þeir Egill kröfðu dagverðar, Þorfinnr bóndi lét heimolt skyldu þat, Eg. 564; skaltú, segir Skapti, nefna fimmtar-dóminn ... þrennar tylptir í fjórðungi hverjum ? Nj. 150; hvat skaltú sveinn í sess minn? Eg. (in a verse); hvat skaltú, Konr ungr, kyrra fugla, Rm.; hvat skal ek hánum? -- Drepa skaltú hann, Nj. 53; spurði Gunnarr hvat hann skyldi, what he was for, 57; engi vissi hvat þat skyldi, Fms. viii. 45, Al. 124; hvat skal þér afgamall þræll, of what use will he be to thee? Fms. iii. 158; hvat skal þér klumba sú? xi. 129: periphrast., þat mun íllt til frásagnar, ef ekki skal mega sjá á ykkr, at (if one shall not be able to see that...) it hafit í bardaga verit, Nj. 97; ílla hefir dóttir mín brotið odd af oflæti sínu, ef þú skalt eigi þora, 94; Sveinn mátti eigi heita gildr konungr, ef hann skyldi eigi (unless he) erfa föður sinn fyrir enar þriðju vetr-nætr, Fms. xi. 69; skaði mikill er þat er Þórólfr skal eigi vera tryggr mér, Eg. ch. 13; gefsk þú upp, segir Þórðr, -- Eigi skal þat, segir Þórðr, I will not, Nj. 64: heill skaltú, 'hail shalt thou!' of welcome, Gm. 3, Hkv. i. 55; hón skyli morna, be a curse on her! Og. 32; él eitt mun verða, ok skyldi langt til annars sliks, may it be long ere such another happens, Nj. 200; sem aldri skyldi, which I never should, Fms. vii. 179. 3. so also in phrases like, görðu svo vel að koma á morgun -- answer, Eg skal koma, Eg skal göra það, where the Engl. has, I will. II. in the infin., áttú enskis annars af ván, enn þú munt hér deyja skulu, Eg. 414 A; ok muntú nú deyja skulu, þursinn, and now thou shall die, thy last hour is come, Fas. i. 385; grið man sjá maðr skolu hafa um helgina, Ó.H. 148; at Haraldr myndi skulu hafa hálfan Noreg, Fms. vi. 177; skemta mun þá fleira (dat.) skulu, 366; hafa munu þeir skulu frið um helgina, xi. 290; grunar mik at þetta muni skolu vera njósn, 333; er Guðs götur mundi fyrir skulu búa, at hann mundi leið skulu vísa, 625. 87; ek ætla mik skulu af honum hljóta inn mesta frama, it is fated to me, Eg. 19: poët, infin. skyldu, hann sagði barnit Johannem heita skyldu, 625. 86; hann kveðsk ríða skyldu, Nj. 55, Eg. 257, Ld. 116, passim. skuma = skima; hafr er úti hvítr í túni, skumir augum. Hem. skumpr or skunpr, m. a boar, Edda (Gl.): skuppr, a word of abuse, Skáld H. SKUNDA, að, to speed, = skynda; with dat., hón skyldi skunda prestinum til sín, forward the priest at once, Str. 76; skunda ferð sinni, Fms. ix. 298; skunda fé saman, to make a collection, v. 216. 2. absol. to hasten; þeir skundaðu þangat til, Fms. ii. 185, Stj. 181; skundar út með Þóri, Skíða R. 52; and so in mod. usage, see skynda. skundan, f. a speeding, Stj. 41. skundi, a, m. speed; með skunda, Fms. ii. 223, vii. 134, Stj. 479. skunza, að, [cp. Engl. shunt], to shake, ruffle; eptir þat skunzaði Einarr honum í svölunum, D.N. ii. 295. skupla, u, f. a woman's hood hiding or shading the face, chiefly worn by old women; skuplu ok skammfyllingar = 'velamen oculorum' of the Vulgate, Stj. 127. Gen. xx. 16, freq. in mod. usage; enda er faldrinn yðar fallegr, það er munr að sjá krókfaldana en skuplurnar sem ekki eru fyrir aðrar en afgamlar kerlinga-hrotur, ... hafði hún ekki gáð að því að Ingveldr var þar ok hafði skuplu, Piltr og Stúlka 34; see skypill. skupla, að, to wear a skupla; brúðirnar falda sitt svá at úgörla má sjá þeirra yfirlit, en um morguninn eptir þá eru þær vel kátar, ok skupla þá ekki, Fms. xi. 106. skura, u, f. [skera], a score, trench; skurn ok skurur, Karl. 279; engar skurur (diggings?) skulu þeir göra út í megin-forsinn frá veiði herra Finns, D.N. iv. 156. skurð-goð, skurð-guð, n., spelt skurgoð and sounded skúrgoð, a carven image. Fms. x. 255, 318, Stj. 102, 181, Pass. 26. 5; heiðin skurðgoð, Fms. i. 97; hof yðvart ok skurðgoð, 623. 24; skurðguðir, MS. 4. 31; skurgoð, 623. 24, 45, Rb. 400; skurgoð, skurgoðinu, skurgoðs, Stj. 311, 312, Barl. 124; skurðgoða blót, idolatry, Stj. 26. 404, Fas. iii.