This is page cv_b0610. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
610 SVELTIR -- SVIGNIR.
sveltir, m. a starver, one who starves, Lex. Poët.; hrafna-s., raven famisher, a nickname, Fb. iii. svemla, u, f. a cow (a cow with a great belly). svengð, f. [svangr], famine, hunger, Fms. iii. 96; svengð ok föstur, Hom. (St.) svengjask, d, [svangr], to grow thin in the belly or waist, Pr. 470, Sks. 167. 2. in mod. usage, impers., mig svengir, to get hungry. Svenskr, adj. Swedish, Fms. x. 394; see Svænskr. SVERÐ, n. [A.S. sweord; Engl. sword; Germ. schwert; Dan. sværd]:-- a sword; söxum ok sverðum, Vsp.: öx, sverð, spjót, K.Þ.K. 170; sverð á vinstri hlið, Hkr. i. 120; sverð þat er hjöltin vóru af gulli, Fms. i. 17; í þenna tíma vóru hér á landi sverð útíð mönnum til vápna-burðar, Fbr. 13; féll niðr sverðit, Nj. 9, in countless instances. Every king's man, from an earl downwards, had in token of homage to lay his hand on the hilt of a sword in the king's hand, and this done he was the king's 'sword-taker' (sverð-takari); this is described in the Hirðskrá; nú skaltú vera þegn hans er þú tókt við sverði hans, Hkr. i. 119; ek tók lystr við sverði þínu, I took gladly thy sword, gladly entered thy service, Sighvat; gengu menn þá til handa honum ok tóku við sverði hans, Fms. viii. 28; sverð heilagrar kirkju, Sturl. iii. 30; hér hefir látizk eitt hit bezta sverð af várum þegnum, the best sword, i.e. the best knight. Bs. i. 638. 2. poët, compds, sverð-álfr, -berendr, -freyr, -gautr, -maðr, -merlingar, -rjóðr, -runnr, a sword-elf, sword-bearer, etc., i.e. a warrior; sverð-dynr, -él. -hríð, -jálmr, -leikr, -regn, -tog, -þing, sword-din, sword-storm, etc., i.e. battle; sverð-fen. i.e. blood; sverð-fold, i.e. a shield; sverð-bautinn, 'sword-bitten,' wounded, Lex. Poët. B. COMPDS: sverð-berari, a, m. a sword-bearer, Róm. 114 (= Lat. lictor). sverðs-egg, f. a sword's edge, Edda 74. sverð-fetill, m. a sword-strap, Sturl. iii. 163, Fas. iii. 643. sverð-fiskr, m. a sword-fish, Edda (Gl.) sverðs-hjölt, n. pl. sword-hilts, Landn. 181, Fms. iv. 37, xi. 133, Ld. 204. sverðs-högg, n. a sword-stroke, Fms. viii. 180, xi. 190. sverð-skálpr, m. a scabbard, Fms. vi. 212. sverð-skepti, n. a sword-hilt (meðal-kafli), Sturl. i. 177. sverð-skór, m. a 'sword-sboe,' the chape of a scabbard, Fms. vi. 212. sverð-skreið, f. sword-cutlery. Grág. i. 468. sverð-skriði, a, m. a sword-cutler, Nj. 247, Grág. ii. 84. sverð-taka, n, f. sword-taking, as a token of homage, (see above under sverð); allt þat sem áðr váttar í jarís sverð-töku, N.G.L. ii. (see sverð A). sverð-takari, a, m. a 'sword-taker, ' a king's man, N. G. L. ii. 399 (see above). sverð-ótt, n. adj. full of swords, Hallfred; as a pun. SVERFA, sverf; pret. svarf, pl. surfu: part. sorfinn; [Ulf. af-swairban = GREEK; Engl. swerve; Dutch swerven; Swed. swerfva] :-- to file; járn sorfit, Stj. 160; sverfr hann, 158; svarf hann með snarpri þél, Bs. i. 237; sverfa til stáls, to 'file to the steel' to the core, i.e. to fight it out to the last; kvað þá verða at s. til stáls með þeim, Fms. vii. 244; láta þá til stáls sverva með þeim, Ó.H. 41; ok láta s. til stáls með ykkr bræðrum, Fb. ii. 122, Orkn. 234, 428: sverfr at, it presses hard; er í kreppingar kemr ok at sverfr, Fms. iv. 147. SVERJA, pres. sver, pl. sverjum; pret. sór, pl. sóru (also svór, Fas. iii. 393, Fms. x. 396; svóru, 416, Grág. ii. 410); subj. sœri; imperat. sver, sverða; part. svarinn. A weak pret. svarði, part. svarðr. also freq. occurs in old writers, thus, svarði, Hkr. i. 79, Fas. i. 178, Edda i. 136 (Cod. Reg., sór Cod. Worm. l.c.); þú svarðir, Gkv. 1. 21 (Bugge); svörðu, Landn. 154 (sóru, Hb. l.c.), Fms. xi. 67, Nj. 191, Grág. ii. 410 (twice); svörðusk, Mork. 207 (in a verse): but in mod. usage the strong form alone is used: [a common Teut. word; Ulf. swaran = GREEK; A.S. swerjan Engl. swear; Germ. schwören; Dan. sværge; Swed. svärja.] B. To swear; allir menn virðu fé sitt, ok sóru at rétt væri virt, Íb. 16; sverja eið, to swear an oath; sverja rangan eið, to swear a false oath, K.Á. 150; s. eiða, Edda l.c.; þeir svörðu eiða til lífs sér, Landn. 154; at þú eið né sverir, nema þann er saðr sé. Sdm.; gangi nú allir til mín ok sveri eiða ... þá gengu allir til Flosa ok svörðu honum eiða, Nj. 191; hann svarði honum trúnaðar-eiða, Hkr. i. 79: halda lög ó-svarit, without oath, Bs. i. 727. 2. with acc. to confirm by oath; sór hann lög ok réttindi þegnum sínum, Fms. x. 80; flutti hann krossinn norðr ... sem hann var svarinn, as he was sworn, bound by oath, 417; var hann á hverju þingi til konungs tekinn, ok svarit honum land, Fms. iii. 42, Ó.H. 181; þeir svörðu Sveini land ok þegna, Fms. xi. 67; svarit Hákoni ok Magnúsi Noregs-konungum land ok þegnar ok æfinligr skattr af Íslandi, etc., Ann. 1262. 3. with gen.; þeir svóru þess (they made oath that), at Ísleifr biskup ok menn með honum svörðu ..., Grág. ii. 410; skal hverr þeirra taka bók í hönd sér ok sverja þess allir, at ..., N.G.L. i. 68; viltú s. mér þess, at þú ..., Nj. 137; sór konungr þess, at ..., Hom. 106; ek sver þess við Palladem, at ..., Bret. 90; s. þess ina styrkustu eiða, at ..., Fms. i. 189; þeir svörðu til þessa réttar, at ..., Grág. ii. 410; nema hann sveri til fjórðungi minna enn sé, ... sem hann hefir til svarit, ... er hann sverr til, K.Þ.K. 146; s. um, konungr sór um, at þat skyldi hann vel efna, Fms. i. 113. II. reflex. to swear oneself, get oneself sworn; sverjask e-m í bróður-stað, Mork. 207 (in a verse): recipr. to get oneself sworn in; sverjask í fóstbræðra-lag. to enter a brotherhood by mutual oath, Ó.H. 240. sverra, ð(?), an obsolete defective word, [svarri, svarkr; cp. Goth. sweran = GREEK], to be mighty(?); sverrandi hjaldr, Eg. (in a verse): hence sverri- in poët, compds, sverri-flagð, the mighty ogress; sverri-fjörðr, the mighty firth; sverri-gjörð, the vast belt of the land, i.e. the main sea, Lex. Poët.: Sverrir, a pr. name (of king Sverri), the worthy(?). sverta, t, [svartr], to make black, blacken. sverta, u, f. a black, a black dye. Svertingr, m. a pr. name: Svertingar, [cp. A.S. swertling], the name of an old family, Ld. 2, Saxo. sve-víss, adj. a GREEK., Hkv. 1. 38, (prob. an error for sve(ip-)vís.) svið, n. pl. singed sheep's heads, Sturl. i. 166, freq. in mod. usage. svið, n. a space, esp. on the sea, = mið. 2. a local name for a fisherman's sea-mark near Reykjavik; róa út á Svið; perh. so called from the bottom of the sea there being an oid lava-field (sviða); hence Mardöll á miði, ... seiddu nú að sviði sæ-kinda val, Jónas. SVIÐA, u, f. [svíða], a roasting, burning, singeing; bæta eyri fyrir sviðu hverja er sviðin er, N.G.L. i. 67. 2. in Norway sviða means a woodland cleared for tillage by burning, see Ivar Aasen. COMPDS: sviðu-eldr, m. a roasting fire (for roasting sheep's heads); um haustið sátu menn við sviðu-elda at Hofi, cp. sviðu-kveld var þat, Fms. vi. (in a verse), Þorst. St. 50. sviðu-fölskvi, a, m. ashes, Stj. 124. Sviðu-kári, a nickname (= Brennu-kári), Landn. sviða, u, f. a kind of weapon, a halberd, Edda (Gl); spjót, sviður, bryntröll, K.Þ.K. 170; Viðkuðr hafði sviðu. silfr-rekinn leggrinn, járn-vafit skaptið ... lagði Viðkuðr til Jóns með sviðunni, Sturl. i. 63 C; hann hafði sviðu í annarri hendi, Nj. 96; skaut hann sviðunni eptir Óspaki, Eb. 298; bjarn-s., q.v. sviðu-skapt, n. the handle of a sviða, Fas. iii. 546. Sviðarr, Sviðuðr, Sviðrir, m. the burner, destroyer(?), one of the names of Odin, Edda (Gl.) svið-bálki, a, m. a nickname, Landn. svidda, adj. indecl., contr. form svidaði, N.G.L. i. 341, v.l. 14; svedae, 399; svidauðar, 341, l. 1; qs. sve-dái, sve-dauðr; [the etymology is uncertain, but it appears to be a compd word, the latter part being -dái or -dauðr] :-- suddenly-dead, from falling sickness or the like; in the old eccl. law the word is used of cattle that have died a natural death, whose flesh may not be eaten; um svidda ok úátan, ... eta svidda ... þat köllu vér svidda er engi maðr veit bana at, N.G.L. i. 18; sveita né sviða ... þat heitir allt sviða er svá verðr dautt at eigi ganga manns handa-verk til, 341 (sviðaði v.l. 14); um svedae, 399; allt annat ef sviða liggr, 144, 342; verða s., K.Þ.K. 172, K.Á. 198. svið-eldr, m. = sviðueldr, Fær. 17. sviði, a, m. a burn, the smart from burning; þola sár ok sviða, Edda; sviða ok þrota, Ld. 252; sviðar ok hitar, Bs. i. 182. sviða-lauss, adj. free from burning pains, Bs. i. 182; brjóst-sviði, heart-burn. sviðinn, part. singed; see sviða. sviðin-horni, a nickname, Landn. svið-kaldr, adj. 'roasting-cold,' Fms. i. (in a verse describing the waves): in mod. usage of a drink. sviðna, að, to be singed; loði sviðnar, Gm. 1; eigi sviðnuðu hinar minnstu trefr, Fms. i. 266; sviðnar þat at eins en brennr eigi, Sks. 145; torfi því er sviðnaði, Ísl. ii. 412; hendr sviðnuðu, Gkv. 3. 10. sviðningr, m. = sviða 2; brunnu skógar viða um hraunit, ok er þat nú kallat á Sviðningi, Ölk. 34. sviðnur, f. pl. a local name of islands in western Icel., where salt was made by burning sea-weed (salt-sviða), see Landn. 2. ch. 23, and Gullþ. S. sviðra, að, to burn, singe, Lil. 77. sviðvis,(?), a part of a ship, the kitchen(?), Edda (Gl.) SVIF, n. [svífa], a swinging round, veering, esp. of a ship; þá varð svá mikit svif at skipinu, at eldr kom í dokkuna, Fms. x. 53: plur., at-svif, an attack, swoon; um-svif, turmoil. 2. the nick if time; í þeim (þessum) svifum, Fas. i. 26, Karl. 182, 261. svif-rúm, n. room for a ship to swing round when at anchor; see sveif-, (mod. corrupt, svigrúm.) SVIG, n. [sveigja, from a lost strong verb svíga, sveig, sviginn], a bend, curve, circuit, esp. in the adverbial phrase, fara í svig. to pass by in a circuit, avoid; fór snekkjan í svig við jarls skip. Fms. ii. 299; þeir fóru í svig við konung, Eg. 52. Karl. 243; í svig við Hlíðarenda, Nj. 69, v.l.; sá hann at maðr gékk í svig við hann. Fas. ii. 344; í svig löndum, off the coast, Lex. Poët. 2. phrases, vinna svig á e-m, to make to give way, overcome; gætum til at þeir vinni engi svig á oss, Fms. vi. 324; fá svig á, id. (cp. Dan. faa bugt med), Al. 89, Róm. 354; bað þá ef þeir fengi nokkur svig á, at glettask við Bagla, Fms. viii. 305; freista svigs á, to try,, 413. svigi, a, m. [Engl. switch], a switch; sviga læ switch-bane, i.e. the fire, Vsp.; hann tók einn sviga ok ætlar at berja piltinn með, Ísl. ii. 179; sviga í hendi, Ó.T. 6, Fms. viii. 322, x. 216; berja e-n svigum, Blas. 42; skulu þér höggva yðr sviga stóra ór viði, Vápn. 15. 2. mod. a hoop of switch; tunnu-svigi. svigna, að, to bend, give way, like a switch, Þiðr. 197, 236, freq. Svignir, m. pl. = Sygnir, q.v.; in Svigna-kappi, a nickname, Landn.; Svigna-skarð, a farm in western Icel.