This is page 543 of An Icelandic-English Dictionary by Cleasby/Vigfusson (1874)

This online edition was created by the Germanic Lexicon Project.

Click here to go to the main page about Cleasby/Vigfusson. (You can download the entire dictionary from that page.)
Click here to volunteer to correct a page of this dictionary.
Click here to search the dictionary.

This page was generated on 13 Mar 2021. The individual pages are regenerated once a week to reflect the previous week's worth of corrections, which are performed and uploaded by volunteers.

The copyright on this dictionary is expired. You are welcome to copy the data below, post it on other web sites, create derived works, or use the data in any other way you please. As a courtesy, please credit the Germanic Lexicon Project.

SKEIÐA -- SKELPA. 543

ánni, Sturl. iii. 23; skapa skeið (or skopa skeið, Fas. ii. 283, Gísl. 69, FS. 51), to take a run, Fas. ii. 553, Al. 169, Edda 31; renna skeið at kastala vegginum, Sturl. ii. 144, Fær. 110; göra skeið at vegginum, Eb. 310; hann görði skeið at dyrunum, Sturl. i. 143; hlaupa á skeið, to take a run, Njarð. 370; taka skeið, Orkn. 416; reyna skeið, Fms. vii. 170. II. a course, of space; var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli, ... til skeiðs enda ... á mitt skeiðit, Edda 31; er þeir kómu á skeið þat er síðan er kallað Dúfuness-skeið, ... á miðju skeiði, Landn. 194; skamt skeið, a short way, Fms. viii. 34; fór hann nökkuð skeið með Rafni, Bs. i. 766: langt skeið, Edda 54: = Lat. stadium, Stj., Rb., Eluc. 2. of a space of time; þat var eitt skeið, it was one space of time that ..., Fas. ii. 408; Njáll þagnaði nokkut skeið, a while, Nj. 65; um skeið, for a while, Fms. vii. 339; hann hafði niðri aðra hendina á jörðu, ok bregðr henni annat skeið (every now and then) at nösum sér, Fær. 170; hann lagði sverðit um kné sér ok dró annat skeið til hálfs, Eg. 304: of the time of day, um sólar upprásar-skeið, dagmála-skeið, lýsingar-skeið, miðmunda-skeið, nón-skeið, náttmála-skeið, sólarfalls-skeið, dagsetrs-skeið, miðnættis-skeið, passim; see dagmál, nón, miðmundi, etc.: of the seasons, miðsumars-skeið, vetrnátta-skeið, Leiðar-skeið, see miðsumar, etc.: of life, vera á æsku skeiði, in the prime of life; á léttasta skeiði aldrs, id., Eg. 536. III. in local names, Skeið, Skeiðar-á, Landn. Skeiða-menn, m. pl. the men of S., Sturl.

skeiða, að, [skeiðir], to sheath a sword, knife, Fas. i. 460. II. [skeið, n.], to gallop, passim.

skeið-brímir, m. the name of a mythical steed, Edda.

skeið-gata, u, f. a broad causeway (to ride on), Ísl. ii. 339.

skeið-hestr, m. a race-horse, also of a horse that ambles (skeið II).

skeiðir, f. pl. [Engl. sheath; Dan. skæde; Germ. scheide] :-- a sheath; ná knífi ór skeiðum, Bs. i. 385; taka kníf ór skeiðum, 229, Háv. 49 new Ed.; mér sýnisk sem réttindin skríði nú í skeiðir, Róm. 116.

skeið-kollr, m. a nickname, Sturl.

skeið-reitt, n. part. a broad way for riding; þá var allt s., Sturl. iii. 23.

skeifa, u, f. [skeifr], a horse-shoe, Þiðr. 105; hálf-s., a broken horse-shoe; skafla-s., a sharp-shoe: metaph., það er skeifu-mynd á e-u, it is in the shape of a s., it is crooked, askew, goes wrong, Sturl. ii. 93 (in a verse); mod., það er skeifu-lag á því: as a nickname, Sturl. ii. 120: skeifa is rare in old writers, but is the common word in mod. Icel. use; the ancients said skór, a shoe.

skeif-höggr, adj. cutting askew, using a hammer or axe awkwardly.

skeif-ligr, adj. askew, awry, wrong, D.N. iii. 153: skeif-liga, adv., Karl. 478.

SKEIFR, adj. [Engl. skew; Germ. schief; Dan. skjæv] :-- askew, oblique; ör Jonate fló aldri vint né skeift, Stj. 495; koma skeift við, to go crookedly, Bret. 174: of the feet, skeifum fæti, Fms. vi. (in a verse); inn-skeifr = Lat. varus; út-s. = Lat. valgus: skeifr, a nickname, Orkn.; Fjöru-skeifr, a nickname, Fms.

SKEIKA, að, [Dan. skeje; Swed. skeka], to go askew, swerve, deviate; hann stýrði svá at landi at aldri skeikaði, Bs. i. 326; þar skeikaði mjök stjórnin, 726: the phrase, láta skeika at sköpuðu (see skapa), Fms. ii. 112, Eg. 90, Ó.H. 146, Gg. 4: with prep., skeika af, to swerve from; af trúnni svá aldri skeiki, a hymn.

SKEINA, d, [provinc. Swed. skeina = to cut with a scythe], to scratch, wound slightly; hefir þú skeint þik? Ó.H. 72; ef maðr höggr til manns ok skeinir klæði hans, N.G.L. i. 164; nú hyggr hann at, hvar hann væri skeindr, Rd. 240. 2. reflex. to get a scratch, a slight wound, Grág. ii. 65, Korm. 62, Fms. ii. 82, Sturl. i. 148, Ísl. ii. 258, Fas. ii. 407; skeindusk iðrin, Bs. i. 330.

skeina, u, f. a scratch, slight wound; kalla ek þetta skeinu en ekki sár, Nj. 205, Háv. 50, Fms. ix. 497, Róm. 239; var skeinan saman hlaupin, Grett. 152. COMPDS: skeinu-hættr, adj.; vera s., to be one who gives good scratches, dangerous, Fb. i. 352, 566, 571, Vígl. 29. skeinu-samr, adj. id., Eg. 293, Finnb. 352. skeini-samt, n. adj.: verðr honum þá skeinisamt, he was then much exposed to being wounded, Eb. 190; varð þeim þat s., 214.

skeina, d, [skeini, skán, skæni], to wipe, tergere foramen.

skeini, n. [skæni, skán], folium tergendi.

skeitan, f. vanity(?), Hom. (St.)

skekill (better skekkill with kk), m. dimin., [skiki: akin to Engl. shank] :-- the shanks or legs of an animal's skin when stretched out, hence út-skekill, an outskirt, of a land or field, tún-skekill, land-skekill, q.v. II. as a nickname, Sturl.: the mythol. name of a sea-king, Edda.

skekkja, t, [skakkr], to set askew, displace.

skekkja, u, f. obliquity.

SKEL, gen. skeljar, pl. skeljar, [Ulf. skalja = GREEK, Luke v. 19; A.S. sceala; Engl. shell; cp. Germ. schale] :-- a shell, of flat or spoon-formed shells, as opp. to kúfungr (of whorled shells); báru-skel, gymbr-skel, kú-skel, öðu-skel (aða), kráku-skel; skurn eðr skel, Stj. 88, Mag.; Skelja-karl, id., Skíða R.: kné-skel, the knee-pan. COMPOS: skelja-brot, n. = skelja-moli. skelja-hrúga, u, f. a mound of shells, Mag. skelja-moli, a, m. a sherd, broken shell, Sturl. i. 119.

skel-eggliga, adv. briskly, in a sweep, Fms. xi. 128.

skel-eggr, adj., cp. mod. skel-þunnr; the form skeligr (skjalligr) in some Editions and paper transcripts is merely a false reading, for the vellums, even such later ones as the Fb., spell '-eggr;' the derivation in Lex. Poët. s.v. is therefore erroneous :-- shell-edged, thin-edged, keen, hence metaph. dauntless; ef þú hefir viljann skeleggjan, Al. 4; skeleggjum hugum (Cod. scelegiom), 677. 5; oss er úsigrinn víss, nema vér sém skeleggir sjálfir ráða-menninir, Ó.H. 214; snarpir ok skeleggir, id., as also Fb. ii. 350, l.c.; vóru formenn skeleggir (skeligir Ed.) um allt, Sturl. iii. 217; þeir vóru allir skeleg(g)ir í því at skilja eigi við hann, i. 41; þeir svara fá um, ok vóru í engu skeleggir (skéligir Ed., skjalligir C.), iii. 315; ef menn eru skeleggir til móts, Fb. i. 140; jafn-skeleggr til orrostu, Al. 183; skulu vér nú ok skeleggir á vera héðan í frá, Fb. ii. 552.

SKELFA, ð, a causal to skjálfa, q.v. :-- to make to shake, give one a shaking; skeifa lind, Rm. 34; s. aska, 39; hann rétti gullrekit spjót at Armóði ok skelfði við, Orkn. 328; Bengeirr skelfði sverðit, Fms. viii. 317; skelfðan græði, the troubled waters, Fms. vi. (in a verse); hann fær eigi steinvegginn sundr skelfdan, Sks. 410; þat er skelfi þína hamingju, Fms. x. 223. II. to make tremble, frighten; eigi skal einn þeirra skeifa mik, Fas. i. 73; lát þik þat ekki s., Al. 5; okkr skelfa eigi brögð þeirra, 655 xiii. B. 1; s. e-n af e-u, to deter, Al. 15: skelfdr, frightened, Bs. i. 786; ó-skelfdr, dauntless.

skelfi-ligr, adj. (-liga, adv.), terrible.

skelfing, f. 'shaking,' terror, Th. 25, freq. in mod. usage: as adv. = awfully, skelfing er að tarna fallegt, awfully fine!

skelfir, m. a shaker, Lex. Poët.: a pr. name of a mythical king, Edda.

skel-fiskr, m. a shell-fish, Edda (Gl.), Stj. 88.

skelfr, adj. trembling, Al. 76, Fas. ii. 192; ó-skelfr, undaunted, Fb. ii. 8, 351: compar., at ek skula tala lægra eðr skelfra, with a lower or more faltering voice, 296.

skelgjask, d, dep. [skjálgr], to come askew; augu skelgjask, the eyes squint, Anecd. 6,

skeliga, adv. = skeleggliga, Sturl. iii. 147, Hkr. iii. 383.

skeljungr, m. a kind of whale, a sword-fish(?), Edda (Gl.), Sks. 132.

skelkaðr, part. frightened.

skelking, f. mockery, Arna-Magn. 234 (vellum).

skelkinn, adj. mocking, Lex. Poët.

SKELKJA, ð, [skálkr], to mock; s. at e-m, Stj. 363, Al. 153, Fas. iii. 37 (in a verse); s. at Guði, Stj. 363; þeir gengu fyrir krossinn ok skelktu at líkneskinu, Bs. i. 147; þá mun hann ei ok ei (aye and aye) s. at oss, Karl. 374: reflex., Guð lætr eigi skelkjask, Hom. 144 (Gal. vi. 7). II. [skelkr], to frighten, Fms. vi. (in a verse), but rare.

skelkni, f. mockery, [Shetl. skeelkin], Hom. (St.)

skelkr, m. [mid. H.G. schellech; Engl. skulk], fear; only in the phrase, e-m skýtr skelk í bringu, one is taken by fear, loses heart, is frightened, Fb. i. 418, Ld. 78, Fms. viii. 43, 350, Ó.H. 108, 121, Eg. 49, with a mocking notion, see skalkr, q.v.; or e-m slær skelk í bringu, Stj. 372.

skel-kussi, a, m. 'shell-bullock,' a kind of shell = kúskel.

SKELLA, d, causal of skjalla (q.v.), to make to slam, clash; skelldu skip mitt er ek skorðat hafðak, knocked my ship, Hbl., Sturl. i. 177; hann skelldi þeim saman, beat them together, Landn. 84; s. sverði í skeiðin, Eg. 304; s. aptr hurðu, to slam the door, Fb. i. 258, Fms. viii. 341: to smack, s. á lærin, to smack the thigh with the palm; skella lófum, to clap with the hands, Merl.; s. hrömmum yfir, to clutch, Ld. 52; spor svá stór sem keralds botni væri niðr skellt, footprints as great as if the bottom of a cask had been thrown down, Grett. 111. 2. with prepp., skella af, to strike clean off; hann skellir af honum höndina, Al. 40; s. fót undan, Am. 48; skálmin hljóp inn í bergit svá at skellisk við heptið, Fas. i. 56: skella upp, or s. upp yfir sik (skelli-hlátr), to burst out into roaring laughter, Dropl. 31, Sturl. ii. 136, Fms. iii. 113; hón skelldi upp yfir sik ok hló, Grett. 148: skella á e-n (Dan. skælde paa een), to scold one; var þá skellt á Þorstein, at honum hefði ílla tekizk, Orkn. 264; þeir er opt á mik skella, Bs. i. 667 (in a verse): rass-skella, to flog behind, punish children.

skella, u, f. a rattle for scaring horses; skaka skellu, Grág. i. 441.

skelli-brögð, n. pl. merry pranks, Fb. iii. 241 (in a verse).

skelli-hlátr, m. roaring laughter, Fas. iii. 572.

skelli-hurð, f. a door that slams of itself, Háv. 39.

skellr, m., pl. skellir, a loud splash; er hann heyrði skellina, the splash of one diving, Fær. 172: a smiting, beating, sá hlaut skellinn er skyldi, Nj. 141; hón skell um hlaut fyrir skillinga, Þkv. 32: rass-s., a flogging behind.

skelmir, m. [Dan. skjelm = Germ. schelm], a rogue, devil; drepa skelmi þann, Boll. 352; skelmirinn, of the devil, Th. 76, Fb. i. 417, Bs. ii. 81; hann spratt upp ok spurði hvat skelmi þat væri, Grett. 66 new Ed.; hvat vill skelmir þinn! Fs. 52; þinn skelmir! 166; skelmir sá, Bjarn. 32. COMPDS: skelmis-drep, n. a plague, murrain, Stj. 326, 344. skelmis-skapr, m. devilry, Gísl. 31.

skelpa, u, f. [skálpr], a wry face; in the phrase, göra skelpur, to make a wry mouth, in crying, Fb. i. 566.