This is page 721 of An Icelandic-English Dictionary by Cleasby/Vigfusson (1874)

This online edition was created by the Germanic Lexicon Project.

Click here to go to the main page about Cleasby/Vigfusson. (You can download the entire dictionary from that page.)
Click here to volunteer to correct a page of this dictionary.
Click here to search the dictionary.

This page was generated on 13 Mar 2021. The individual pages are regenerated once a week to reflect the previous week's worth of corrections, which are performed and uploaded by volunteers.

The copyright on this dictionary is expired. You are welcome to copy the data below, post it on other web sites, create derived works, or use the data in any other way you please. As a courtesy, please credit the Germanic Lexicon Project.

VÆTTVANGR -- VÖLVA. 721

skírn þin betri enn vættugi, better than naught, Karl. 460; hafa at vettugi, Gþl. 254.

vætt-vangr or vétt-vangr, later vett-fangr, changing v into f; vatfangr, Nj. 100, is simply an error; [from vangr = a field, spot; the former part, vett or vætt, is less clear, but prob. from váttr, vætti, = the place of witness or evidence, or from vega = locus actionis?] :-- a law term, the place of summons, locus actionis, where an act or deed, such as a battle, assault, manslaughter, has taken place, cp. Grág. i. 349, cited below; chiefly used of the summoning of witnesses; the vettvang was the space within a bow-shot (örskot) from the spot all around, see Grág. ii. 19 (Vígsl. ch. 14); ef maðr hefnir sín á öðrum vettvangi en til hans var hlaupit á, 91; á þeim vettvangi, 9; hvárt sem þeir eru á véttvangi eðr annars-staðar, 23; búa skal kveðja níu búa heiman frá vettvangi, i. 349 (in case of adultery); þá er næstir eru vetfangi, 461; á öðrum vettvangi, Kb. i. 158; skal kveðja heiman frá vettvangi, ii. 48; þat vórti þá lög, at vígsakar skyldi sækja á því þingi er næst var vettvangi, Jb. 8; kveðja um áljóts-ráð þau er á vettvangi eru ráðin, Giág.; á þeim vettvangi, Nj. 230; Helgi fékk bana á þeim vettvangi, or vættvangi, 218; vetfangi, 110; ef maðr er veginn á vetvangi, N.G.L. i. 163; hann kemr á vettfanginn, ok sér þar ný tiðendi, ok þó mikil, Ísl. ii. 371; Þórðr kom á vættfang, Sturl. ii. 92 C; sótti þá Saul fram af vætfanginum (from the battle-place) með ópi ok eggjan, Stj. 453 (1 Sam. xiv. 20); ríðr Sámr austr á heiðina ok at þar er vetfangit (sic) hafði verit, Hrafn. 28, and passim in the laws and Sagas. COMPDS: vettvangs-bjargir, f. pl. the aiding or abetting an assault, on the very spot, which was a fineable offence, Sturl. ii. 234 (Cod. C. vættfang); um fjör-ráð ok vetfangs-bjargir, i. 145. vettvangs-búi, a, m. a neighbour to the place of action, to be summoned as búi, Grág. ii. 17; vætt-fangsbúar, Nj. 100.

vöðla, að, to twist up into a wisp; vöðla e-n saman.

vöðull, m. = vaðall, in Vöðla-þing.

VÖÐVI, a, m. [Germ. waden -- calf of the leg], a muscle; skal hann sár bótum bæta eyri þar sem vöðva skerr, N.G.L. i. 67; kykva-vöðvi, Hkr. i. 99, Þiðr. 187; hjó á lærit, svá at ór tók allan vöðvann, Grett. 136 A; þat er margra manna siðr at vinda vöðva klæðum ok kalla þat soðit, Fas. ii. 525, the word is very freq. in mod. usage; afl-vöðvi, the biceps-muscle; vöðva-sár, a flesh-wound, N.G.L. i. 172, Grág. i. 18; vöðva-skeina, a flesh-wound, Fbr. 212.

vöflur, f. pl. stammering, confusion; það kómu vöflur á hann, he became confounded, from guilt.

vög, f., pl. vagar, vagir, plur. vegr, Fms. viii. 430; vögur (as from vaga), see vagar.

vöggr, m. [see vagga], apparently much the same as vöggu-barn, an infant in the cradle; a nickname, Landn. 314; a pr. name, Edda; litlu verðr Vöggr feginn, 'with little are babies fain,' 81 (a saying which originally may have meant that children are easily pleased); cp. lítil-þæg eru börnin.

vöggu-, see vagga, a cradle.

VÖGN, f. (also vagna, u, f.), pl. vagnir, a kind of whale, delphinus orca; plur. vagnir, Sks. (Gronl. Hist. M. iii. 291, v.l.), Edda (Gl.), Lex. Poët.; vögnu láð, the sea, Ód. COMPDS: vögn-bráð, f. the blubber of the whale, Fsm. vögn-hvalr or vögnu-hvalr, m. = vögn, described in Sks. 29 new Ed.

VÖK, f., gen. vakar, n. pl. vakar and vakir, with art. vökna = vökina, Bs. i. 346; [Dan. vaage] :-- a hole, opening in ice; hann hratt hestinum í vök eina, Fms. i. 211; þeir riðu vakar nökkurar, x. 388; í vök þiðri, vii. 2; höggva vakir á ísinum, 272; stórar vakir. Sks. 178; ef menn finna hval í vökum, Grág. ii. 386; vakum, Sks. 175 B; ok fægja vökina eptir sér, Fms. viii. 416; í vökinni, vi. 337, Bs. i. 346; rekjald mikit í vök, Fs. 145; draga þeir skipit milli vakanna, 180; passim in mod. usage.

vökna, að, to become wet; búa um svá at aldri mátti vökna. Fms. vii. 225; áðr hón vöknaði, ii. 280; ek fleygði mér á ána, vöknaða ek þá allr, Karl. 167; þat vöknar allt ok klöknar, 545; freq. in mod. usage, eg hefi vöknað í fætrnar, I have got wet in the feet.

vökóttr, adj. full of holes, of ice, Fms. i. 210.

vökr, adj. moist; vökvir eða vátir, Stj. 98; vökva jörð, a moist soil, Stj.; vera vökrar náttúru, MS. 732. 17.

vöku-, see vaka.

vökull, adj. [vaka], wakeful, vigilant. Art. 76, v.l.

VÖKVA, að, to moisten, water; áin Nilus vökvar þat ok frjóvar meðr sinni döggvan, Stj. 77; vökva mun hann fót sinn í viðsmjörvi, 348; gróðrseti ok veykvi, fági ok prýði, 677. 10, freq. in mod. usage; vökva sig, to water oneself, to drink, slake one's thirst. 2. vökva sér blóð, to make blood flow. Fas. iii. 376; see vekja.

vökva, u, f., gen. vöku, moisture, juice; vökva reyfisins, Stj. 397; vökva ok úhreinindi, MS. 677. 22; jarðligrar vöku, 415. 5; (sólin) slær ofan vöku sinni ... skýtr tunglit sinni vöku á hafit. 732. 1, 4; af hafsins vökum ok vætum, Stj. 18; kviðr tekr við veku sem sær við vötnum, Eluc. 19; en sumt féll á hellu ok þornaði, því at þat fékk enga vækku (sic), Hom. 67. COMPDS: vöku-mikill, adj. moist, juicy. Stj. 17. vöku-samr, adj. moist; vökusamt vátlendi, Stj. 201. vöku-skortr, m. a lack of moisture, Stj. 291.

vökvan, f. a moistening, watering, Stj. 88, Rb. 478; in mod. usage, vökvan = beverage, of milk.

vökvi, a, m. = vökva, a moisture, fluid, Barl. 18, 118, H.E. i. 480, Fas. ii. 378, Pr. 474; and so in mod. usage.

völdugleikr, m. power, authority, Stj. 83 (v.l.), 298. 2. as a title; yðar v., your highness, Mar.

völdugr, mod. völdugr; that völd- is the better form is shewn by the old form valdugr, Barl., as also by the derivation from vald; [Ulf. wulþags = GREEK; Germ. ge-waltig; see valda] :-- mighty, powerful; þrír völdugir konungar, Fms. i. 259; inn valdugasti, Barl. 102: vitr ok valdugr, 113; inn valdugi stjórnari, 106; eigi mundi hann vera svá voldugr, at ..., Orkn. 138; vollduga menn ok vel guðhrædda, Stj. 298; ins voldugasta manns, 185; voldugari, 163 (völdugari, v.l.); mjök voldugir ok mikils ráðandi, Fb. ii. 535, Luke i. 52.

völdugskapr, m. authority, Stj. 83.

völduliga, adv. proudly; láta v., Finnb. 300, v.l.; konungr reið nú v. at borginni, Fms. vii. 87; ríkmannliga ok v., 94.

völduligr, spelt valduligr, adj. powerful, Barl. 187.

VÖLLR, m., gen. vallar, dat. velli; pl. vellir, gen. valla, acc. völlu, mod. velli; [Icel. völlr and Germ. wald = wood seem to be the same word; the change in the sense from wood to field being much the same as in mörk] :-- a field; knáttu Vanir völlu sporna, Vsp. 28; vaxinn völlum hæri, 36; völlu algræna, Akv. 13; þar vóru víða vellir sléttir, Fms. vii. 56; þeir sátu úti at skemtan sinni á völlum nökkurum, vi. 141; þar var torfa ristin ór velli ... fastir í vellinum, Ld. 58; kasta sér niðr við vellinum, flat on the ground, Nj. 58; leggja e-n við velli, to lay one level with the ground, Fms. v. 236; or at velli, Nj. 117; hús min liggja við velli, lies on the ground, is demolished, Fms. iii. 144; hasla e-m völl, Eg. 273 (see hasla); lauss á velli, loose in the ranks, not steady, Eg. 293; fastr á velli, firm, steady. Fms. xi. 246; vígligr á velli at sjá, warlike to look at, Eg. 475; so, fríðr, mikill ... á velli, of fine, stout ... appearance; miklir at vallar-sýn. big in outward appearance, Nj. 66, v.l.; víg-völlr, a battle-field; þing-völlr, q.v.; þreskj-öldr. 2. a close or paddock; at úsánum ok úbreiddum völlum, unsown and unmanured fields, Jb. 193; reiða á völl, Grág.; slá átta stakka völl, Fb. i. 522; tún-völlr, Korm. II. freq. in local names, Völlr and Vellir, Rangár-vellir. COMPDS: vallar-garðr, m. a paddock-fence; réttsýni upp á fjall, ok yfir í vallar-garð fram á Skjaldar-stöðum, Dipl. v. 19.

VÖLR, m., gen. valar, dat. veli; pl. velir, acc. völu; [Ulf. walus = GREEK, Luke ix. 3; whence valtr, velta, cp. also vala: the root word is Goth. walwian; Lat. volvere]:-- a round stick, staff, Bév. 9 b; bítað þeim vápn né (enn?) velir, Hm.; Gríðar völr, Edda; in many compds, snar-völr, rið-völr (q.v.), hjálmun-völr, stjórn-völr, a helm, tiller; vánar-völr, a beggar's staff; víg-völr, a weapon; torf-völr, q.v. 2. also of a blunt, oval edge; in egg-völr, q.v.; cp. the mod. phrase, það er völr fyrir egginni, when the edge is not thin and keen, but thick and blunt.

völsa, að, [akin to völdugr], to make a great bustle, pride oneself; menn þegar eg stolta sé sem völsa mikið í veröldinni; en vita hvorki ábé, Hallgr.

Völsi, a. m. [evidently the same word as Gr. GREEK], the name of a heathen phallus-idol, as to which see the curious story in Fb. ii. 331-336 (called Völsa-þáttr).

Völsungr, m. the name of an ancient myth. king, whence Völsungar, see Völsunga Saga, the Edda, Hkv.; Völsunga drekka, to drink of the Wolsungs, i.e. poison, Bragi; the word is thought to be from a Slavonic idol Wolos. Völsunga-kviða, u. f. the lay of the Wolsungs, Sæm. 112.

völt or völtur, f. pl. [valtr, velta], a roller, a thing belonging to the fittings of a ship, Edda (Gl.)

Völundr, m. [A.S. Wêland; Germ. Wieland; hence too comes Engl. gallant, from Teut. Fr. galant; prop. an appellative(?), like höfundr]:-- Wayland the Smith, Germ. Welant, a myth. hero common to all Teutonic people, Edda, Þiðr. 82, 185; the legends about him are contained in the old lay Völundar-kviða, Sæm. 88-94 (List of Authors A. II), and the Þiðr. S. ch. 57 sqq. 2. as appell. a master smith, a great artist, = GREEK; bækr þinar ofnar völundum, woven by Waylands, Hðm. 7 (cp. Gr. GREEK); Hrafn var völundr at hagleik, bæði at tré ok at járni, Bs. i. 640; Fróði konungr átti tvá smiði er völundar vóru at hagleik, Fms. i. 14; völundr rómu, the master of battle, i.e. Odin, ix. (in a verse); and so in mod. usage, hann er mesti Völundr, he is a great Völund, a great master, of a smith. Völundar-hús, n. 'Wayland's house,' a labyrinth, Stj. 85; en feti þó hvergi burt úr Völundar-húsi, Lil. 92; this myth. word is still in use in Icel.

VÖLVA, u, f., also spelt völfa, gen. völu, pl. völur; völfu. or also völfur or voluur; gen. pl. does not occur; the nom. Vala is erroneous: [the etymology as well as the origin of this word is uncertain; but may not the Norse Völva and the Gr. GREEK be relations? the identity in sense at least is very striking; the Gr. word first occurs in Aristoph., and then in Plato; may it not have been adopted from some Scythian tribe, for a word like this, if Greek, could hardly fail to occur in Homer? in