This is page 551 of An Icelandic-English Dictionary by Cleasby/Vigfusson (1874)

This online edition was created by the Germanic Lexicon Project.

Click here to go to the main page about Cleasby/Vigfusson. (You can download the entire dictionary from that page.)
Click here to volunteer to correct a page of this dictionary.
Click here to search the dictionary.

This page was generated on 13 Mar 2021. The individual pages are regenerated once a week to reflect the previous week's worth of corrections, which are performed and uploaded by volunteers.

The copyright on this dictionary is expired. You are welcome to copy the data below, post it on other web sites, create derived works, or use the data in any other way you please. As a courtesy, please credit the Germanic Lexicon Project.

SKÍKNA -- SKJÁLFHENDH. 551

skírnar-steinn, a font, Vm. 38; skírnar-vatn, baptismal water, 655 vii. 2.

skírna, að, to become clear; vatn sem betr hefði skírnat ok setzk, Stj. 290; þá tekr þat ljós at skírnask ok birtask, Sks. 204.

Skírnir, m. the Bright, the name of the messenger of Frey, the god of light, Edda. Skírnis-för (in mod. Edd. called Skírnis-mál), Sæm.

skírr, adj., compar. skírri, superl. skírstr, Sks. 138 new Ed., MS. 15. 5; [Goth, skeirs; A.S. scîr; Engl. sheer; Germ. schier; Dan. skjær; cp. also skærr and skýrr] :-- clear, bright, pure, of glass, water, sky, light, etc.; gler allra hreinst ok skírst, MS. 15. 5; skírt vatn, Hb. 544. 39; skír ok úskír vötn, Rb. 352; skír veðr eðr úskír, Stj. 15; þrjár merkr gang-silfrs móti einni skírri, 732. 16; skírt silfr, id.; sýndisk honum eigi skírt mála-silfrit, Fms. vi. 243; átta hundruð marka skírra, x. 92; drykkr skírri hverju víni, id.; getinn af skírri meyju ok flekklaussi, 625. 70. 2. metaph. cleansed from guilt, esp. referring to an ordeal; hreinn ok skírr, 655 i. 1; emk skírr um þat, I am clear of that, Sighvat; verðr hón af járni skír þá er hón sýkn saka, N.G.L. i. 351; þá varð sá skírr er undir jarðar-men gékk ef torfan féll eigi á hann, Ld. 58. 3. með skírri raust, wfth a clear voice, Sks. 138 new Ed.

skír-skota, að, to appeal, a law term, with dat.; the word is prob. derived from the appeal to ordeal; s. e-u undir e-n, to appeal to; s. þessum órskurði undir þá menn alla, ... ok skírskotaði til þeirra laga er gengu á Uppsala-þingi, Ó.H. 86; því s. ek undir þik, Arinbjörn, ok þik, Þórðr, ... at ..., Eg. 352; s. skal hann undir vátta svörum þeirra, N.G.L. i. 348; konungr skírskotaði þá fyrir þeim er hjá vóru, at Símon gékk við, called them to witness, upon that S. confessed, Fms. ix. 358; þá er hann réttlauss ok hefir hann því skírskotað, N.G.L. i. 74.

skírsl, f., prop. purification, an ordeal; for the ordeal see the remarks s.v. bera A. 111, jörð A. in fine, ketill 1. 2; as also the words járn-burðr, ketil-tak, jarðar-men; göra skírslir, Fms. x. 418; Guðs skírslir, 'God's ordeal,' is opp. to manna skírsl, man's ordeal (i.e. an oath), N.G.L. i. 389; göra e-m stefnu til þings, ok njóti þar skírsla sinna, Js. 38; hann skal eigi eiga hverft til manna skírsla ef hann býðr fyrri Guðs skírslir, i.e. if a man first offers God's ordeal he shall have no right afterwards to man's ordeal, the oath, N.G.L. l.c. COMPDS: skírslar-eldr, m. [Dan. skers-ild], purgatory, Mar. skírsla-þing, n. a meeting for an ordeal, N.G.L. i. 459. II. a christening = skírn, q.v.; um Guðsifjar ok skírsl (skísl Ed.), N.G.L. i. 339; skírsla-stefna, the fixing a time for christening, 340.

skírsla, u, f. a purification, ordeal, see skírsl, Fms. vii. 164, ix. 284, K.Þ.K. 168, Grág. i. 341, 361: in a heathen sense, of passing under a jarðarmen, Ld. 58: metaph., göra skírslu til e-s, to put to the test, Fms. xi. 95, Orkn. 356.

skír-teini, n. [cp. jartein], a proof, evidence (documentary or personal), freq. in mod. usage: skír-teinn, m. the name of a charmed sword, which shewed the guilt or innocence of one who touched it, Hem.

skíta, skeit, skitu, skitið, [A.S. scitan; Engl. shite; Germ. scheissen; Dan. skide; now only vulgar] :-- cacare, Grág. ii. 133, Fms. vii. 21; þeir fuglar er í sitt hreiðr s., that foul their own nest, Sturl. iii. 253: part. skitinn (q.v.), dirty.

skítr, m. merda, N.G.L. i. 29, passim. COMPDS: skít-holt, n. (cp. ganga til trés), a privy, a low word of abuse; skítholtið þitt! skít-karl, m. a dirty fellow, Fas. ii. 211, Mag. 73.

skítugr, adj. dirty.

skjaðak, n. [Norse skjak = lolium temulentum, Gunnerus Flora Norwagica] :-- a kind of weed, darnel; stundum spillir s., of a field, Sks. 322. 2. of an ill-flavoured or poisonous brewing, as of a drink made of darnel; mungát þat er s. var í, Bs. i. 64; þá kom s. í mungátið ... tók þá þegar alla úþekt ok s. ór mungátinu, 316; þar var mungát heitt ... ok görði síðan af dám ekki góðan, ok þótti halda við váða, at s. möndi í koma, 340.

skjal, n. [ = skval, dropping the v] , windy, empty talk, gossip, Edda 110; s. ok hégómi, H.E. i. 475; hann kvaðsk eigi heyra skjal þeirra, Fms. v. 327; verða at skjali einu, Fas. iii. 181; skrum ok s., Skiða R. 7; alþýðu skjal, Hom. (St.)

B. [A different word; from skil, Dan. skjel, cp. spell and spjall], a written deed, document, adduced as proof in a lawsuit, D.N. i. 605, iv. 538. 550, freq. in mod. usage. COMPDS: skjala-safn, n. archives. skjala-vörðr, m. a keeper of archives; leyndar-skjal, a secret deed.

skjala, að, to prate, swagger, Fas. iii 273, 284, Grett. 89 new Ed.

SKJALD-, the form taken by skjöldr in COMPDS: skjald-blætr, m. a shield worshipper(?), Yngl. S. (in a verse). skjald-borg, f. a 'shield-burgh,' wall of shields, an old battle array, Ó.H. 206, Nj. 274, Eg. 92, 532, Fms. ii. 319, vi. 416, 418, vii. 262, described in Har. S. Harðr. ch. 117 (Fms. vi 413). skjald-fimr, adj. quick with one's shield, Lex. Poët. skjald-hvalr, m. a kind of whale, from its particoloured skin, Sks. 124. skjald-kona, u, f. = skjaldmær, Lv. 63. skjald-kænn, adj. = skjaldfimr, Lex. Poët. skjald-mær, f. a 'shield-maid,' amazon, Akv. 17, Al. 121, Fas. i. 140, 177, Odd. 22, 26. skjald-rim, f. the 'shield-rim,' i.e. the line of shields along the gunwale of a ship (skip skarat skjöldum), Orkn. 104 (in a verse), Fms, vi. (in a verse), xi. 140 (read. skjaldrimna). skjald-steinn, m. 'the 'shield-stone,' the upper stone of a hand-mill(?), Gísl. (in a verse). skjald-sveinn, m. a 'shield-boy,' shield-bearer, Sks. 705, Korm. 118, Stj. 631.

skjalda, að, to enclose in a fence of shields, Fms. x. 78; skip skjaldat með stöfnum, viii. 233; al-skjaldaðr, of a ship, Landn. 156 (see skjöldr): skjaldaðr, shielded, of a person, Fær. 81, Bb. i. 204, Karl. 377.

skjalda, u, f. a particoloured cow, Ísl. Þjóðs.

skjaldari, a, m. a targeteer, Gþl. 103.

skjald-bálkr, m. (N.G.L. i. 84), and skjald-þili, n. (should be spelt skjal-, not skjald-, from skilja, not from skjöldr?), [Norse skjel-tile] :-- a wooden partition-wall, Eg. 90, 233, 235, Fms. v. 338, viii. 172, Grett. 98 A, Orkn. 110, N.G.L. ii. 245 (skjælldili).

skjald-brík, f. = skjaldbálkr: skjald-bríkja, t, to wainscot, D.N.

SKJALL, n. the white membrane of an egg, Edda 12; hvítr sem skjall, white as s., id.; skjalli hvítara, Gsp. 2. a membrane, the white skin stretched over a round frame (skjár) and used for a window; hence the phrase, vera sem skjall á skjá, to be like a skjall on a frame, of a fickle, shifty person, cp. the mod. 'brittle as glass:' the phrase in N.G.L. i. 384 -- en ef hann svarar, at nú gengr eigi skjall á skjá = but if he answers, 'tis no matter, never mind! -- is somewhat obscure, skjall-hvítr, adj. white as skjall, Gd. 68 (of a lily).

skjall, n., qs. skval (q.v.), empty, vain flattering.

SKJALLA, skellr, skall, skullu, skylli, skollinn; an infin. skella is used in mod. writings, but hardly occurs in old writers (except Ob. l.c.); the older form skjalla is analogous to skjaálfa, hjálpa, bjarga, q.v. :-- to clash, clatter, hann lætr skjalla honum höggit, Fms. xi. 149; láta hamarinn skjalla honum, Edda i. 168 (skella, Ob. l.c.); láta hnefa skjalla, Hd.; en á hælum hringar skullu, clattered, Hým. 34; áin skall þegar á brjóst honum, Grett. 140; hnefar Þórs skullu út á borðinu, Edda 36; enda skellr þar nú láss fyrir búrin Reykdæla, Sturl. ii. 53; hurðin skall í lás, the door slammed to: skella á, to burst out on, break out, of a gale, storm; veðr, hríð, stormr skall á; skall nú bardagi á þeim, burst upon them, Fms. xi. 23: impers., skall þar e-m, there was one struck, iii. 188: metaph., hjörtu skullu, were stricken with fear, Fms. vi. 39 (in a verse).

skjalla, að, [skvel, skvaldr], to swagger, talk loud; vér verðum at tala meðan ungmennit skjallar, Mork. 90, cp. Fms. vi. 335. 2. mod. to flatter; s. e-n.

skjallari, a, m. a flatterer.

skjal-lauss, adj. without swagger or cant, Mag.

skjall-fili (spelt skjæll-fili) = skjaldþili, N.G.L. ii. 245, v.l. 27.

skjal-ligr, adj. documentary, authentic; skjalligt próf, D.N. ii. 580.

skjall-kænliga, adv. in a swaggering manner, Grett. 131 A.

skjallr, adj. [skjalla], loud, clashing, shrill; s. brestr, Bs. i. 798; lesa snjallt ok skjallt, 220; kalla skjallt, 623. 35; hann skelldi miklu skjallast, Fas. iii. 125: the phrase, hann kvað sér vera ekki einkar skjallt, he said he did not feel well, Gísl. 47.

skjal-semi, f. swaggering, Hom. (St.)

skjambi, a, m. = skjanni, (conversational.)

skjanni, a, m. [akin to kinn?], the side of the head, Fas. ii. 451 (but coarse) skjanna-ligr, adj. gaunt-faced.

skjappa, u, f., mod. skeppa, [Dan. skjeppe; East Engl. skip], a bushel; skjöppur ok vágir, N.G.L. i. 126; fjórar skeppur, 136: a nickname, Fms. vii. 215.

SKJARR, adj. [Engl. shy; Germ. scheu], shy, timid, of animals, deer; skjarra sauði, Nj. 27, Bs. i. 330; skjörr hross, Hrafn. 7: skjarrt hross, Gþl. 504; sauðfé þat er skjarrast var, Ld. 96. 2. metaph., skjarr við e-t, shunning; skjarr við skot, Ls. 13; gör þér sem leiðust öll manndráp ok ver skjarr við, Sks. 382; skjörr á skeið(i), shy, faltering in the race, but the passage is obscure or corrupt, Fm. 5; dag-s., shunning the day, of a dwarf, Ýt. 2; flug-s., flót-s., shunning flight; bleyði-s., bold; læ-skjarr, fraud-shunning, Lex. Poët.

skjá, ð, to stretch the membrane skjall over a window-frame; glyggi smá ok alla skjáða, Sks. 427; konu-tetrið öngan gluggan skjáði, Hallgr.

skjáðr, m., Edda ii. 610; read skrjóðr.

skjálf, f [Engl. shelf], a shelf, seat; remains only in hlið-skjálf, q.v. II. a pr. name, Yngl. S. (Skjálfar-bóndi).

SKJÁLFA, skelf, skalf, skulfu; subj. skylfi; part. skolfit (skolf = skalf, Barl. 53) :-- to shiver, shake, quiver; honum þótti s. bæði jörð ok himin, Nj. 194; með skjálfandum beinum, Fms. x. 314: svá þat skylfi af hræðslu, Fbr. 12; s. sundr, to shake so as to burst, Sks. 412; þeyg henni hendr skulfu, Am. 48; hann skalf mjök, Lv. 59; griðkona kom inn ok skalf mjök, Orkn. 326; sá skal vita er á strengnum heldr hvárt hann skelfr, Fb. ii. 129; s. sem hrísla: skjálfandi, shivering; ú-skjálfandi, steady, firm, Lex. Poët.

skjálfa = skelfa, to make to shake; s. ok hræða e-n, Barl. 197.

skjálf-henda, u, f. a kind of metre, Edda (Ht.) 35, 129, 130; for the origin of this metre see Edda l.c.

skjálf-hendr, adj. in the metre skjálfhenda, Edda. 2. [hönd], with trembling hand. II. [önd], tremulous, with faltering voice; hærra né lægra né skjalfhendra (= skjálfendra), Fms. vii. 227.